قدمهای کوچک و استوار...اما لرزان!

فدای تو عسلکم بشم من پسر خوبم، ممنونم که نمیذاری انتظار و نگرانی مامان همیشه طولانی بشه. از یکسالگیت به اینطرف همیشه نگران بودم که نکنه دیر راه بیوفتی. دکتر امامی گفته بود که تا 15 سالگی راه میوفته و اگه کالسکه اش رو راه میبره پس راه میره دیگه نباید به چیزی فکر کنی..اما من ...مادر دائم النگران... همیشه تو این فکر بودم که چرا راه نمیری به تنهایی! اصلا حواسم به این مسئله نبود که شما یک آقای صبور و آرام هستی که نمیخوای عجله کنی برعکس مامانت و عییییییییییییییییین بابا جونی! قربون خدا برم که قیافت عین خودم شده و اخلاقت عین پدرت!

خلاصه شما دو هفته پیش در تاریخ 13/09/93 اولین قدمهاتو برداشتی قبلش هم کمی تاتی تاتی میکردی اما قدمهای هدف دار برای راه رفتنت تو این تاریخ بود که ازت فیلم هم گرفتم برای دایی مصطفی فرستادم گل پسر!

نیما جونم از من به دل نگیر اگه عصبانی میشم از دستت به خدا همش نگرانی برای شما هست ... هر چند میدونم یه توجیه کاملا بیجا و بیخوده این حرفی که میزنم و اصلا نباید از دست شما عصبانی بشم اما گاهی خسته ام و میدونم وقتی بزرگ شدی معنی خستگی رو کاملا درک خواهی کرد!

اینم عکس گل پسرم وقتی آماده شده بریم خونه خاله میناش