اولین نشستن بعد از سینه خیز

تو تاریخ 18 تیر بود داشتی مثل همیشه سینه خیز با سرعت برق میرفتی سمت اتاق ییهو برگشتم دیدم دستتو گرفتی به بوفه و نشستی!!!

نیما باور نمیکنی که ماهها و روزها بود منتظر این لحظه بودم دائم نگران بودم که خدای نکرده مشکلی در ستون فقراتت هست که نمیتونی بنشینی مثل همه بچه های همسن و سالت ولی اون روز به قدری خوشحالم کردی که نمیتونم توصیف کنم!

زندگیم با وجود تو سرشار از مهربونی شده! نیمایم مهربونی رو قبل از تو بلد نبودم... گذشت قبل از تو برام معنا نداشت... هر چی که بود کینه بود و نابخشودن گناهان بخشودنی دیگران! از وقتی وجودم به وجودت بسته شد زندگی برام معنا شد. نیما عاشقتم با تمام سلولهای بدنم! زندگی با تو چقدر قشنگه خوب من!